Jude Law w kuchni nie jest przepisem na sukces: Oto dlaczego serial Netflixa „Czarny Królik” rozczarowuje pomimo gwiazdorskiej obsady

W kuchni bulgocze. Krytyk kulinarny z „New York Timesa” ma się pojawić, a w Black Rabbit, ekskluzywnej, choć nieco podupadłej restauracji położonej tuż pod Mostem Brooklińskim, wszystko powinno być w jak najlepszym porządku. Energiczny właściciel, Jake (Jude Law), dostrzega w tym wielką szansę na rozwój kariery. Jednak tego samego dnia jego uzależniony od hazardu brat, Vince (Jason Bateman), powraca do swojego życia.

Nietypowa para braci ma wiele do przepracowania w swojej przeszłości. Jednak nie mają na to czasu, ponieważ przemykają się od jednej podejrzanej transakcji do drugiej – i nieustannie zmierzają ku wielkiej katastrofie. Vince ma ogromne długi hazardowe, a Jake prowadzi swoją restaurację na granicy legalności. Ciągle potrzebują pieniędzy i z tego powodu podejmują fatalne decyzje.

Chwilami efekt przypomina serial o napadach z nietypowymi gangsterami. Innym razem „Czarny Królik” aspiruje do miana poważnego dramatu, w którym przesadnie psychologizowany konflikt między rodzeństwem ukazuje typowy konflikt między rodziną a wielkim biznesem. Innym razem to po prostu wyczerpujący film, w którym Law i Bateman mogą wygłaszać monologi i wybuchać gniewem, a wszystko to przy akompaniamencie muzyki indie.

Postacie drugoplanowe początkowo wydają się bardziej interesujące. Na przykład kucharka Roxie, która stopniowo odwraca się od swojego szefa, czy projektantka wnętrz Estelle, która nawiązuje romans z Jakiem. Niestety, niewiele czasu zostaje na bliższe poznanie tych postaci. Choć wysiłek włożony w zgłębienie ich ambiwalencji jest namacalny, ostatecznie wszystko wpada w manipulacyjną, trzymającą w napięciu intrygę. Już na początku jesteśmy świadkami napadu na restaurację i od tamtej pory zastanawiamy się, kto może za nim stać. Dopiero rozwiązanie zagadki ujawnia bardziej złożone powiązania.

Twórcy serialu wciąż nie rozumieją, dlaczego tak uporczywie stosują rozmycie, skrajną ciemność i obiekty wystające poza kadr, aby stworzyć złowieszczą, gangsterską atmosferę. Choć osiem odcinków rzeczywiście przedstawia nielegalne interesy, głośna inscenizacja ostatecznie ujawnia jedynie estetykę.

Rzadko który serial tak bardzo prowokuje do sprawdzenia jasności ekranu. „Czarnemu Królikowi” brakuje odrobiny banału. Normalny obraz, który mógłby sprawić, że uwierzysz w ten fascynujący świat z pogranicza blichtru i undergroundu.

Oprócz Batemana, reżyserami byli również aktorka Laura Linney i Justin Kurzel. Ten ostatni odpowiadał za zeszłoroczny, fantastyczny thriller „The Order” z Jude’em Lawem, policjantem rozbijającym organizację terrorystyczną. W „Black Rabbit” z kolei nic nie wydaje się wynikać z realiów społecznych. Poza typową nowojorską melancholią i obrazem kapitalistycznej bezwzględności, serial sprawia wrażenie kopii istniejącego materiału. Gdzieś pomiędzy „The Bear”, „Nieoszlifowanymi diamentami” a filmami Jamesa Graya.

Najciekawsze jest to, jak Jake radzi sobie ze sprawą gwałtu w swoim lokalu. Ważny i wpływowy klient dosypał kelnerce pigułki gwałtu do drinka. Jake zostaje szantażowany, by usunął nagranie z monitoringu. Takie historie ujawniają potencjał tego wspaniałego miejsca. Poza tym, to, co pozostaje, to raczej posmak „gęstego powietrza”, jak słynny krytyk kulinarny Pete Wells opisał kiedyś panierowane paski kurczaka.

„Czarny Królik”: osiem odcinków na Netflixie.